Dzisiaj trochę o manierach  (good manners lub savoir faire) i oczywiście języku. Co mówimy, gdy spotykamy bardziej lub mniej znajomego? On zadaje podstawowe pytanie, którego się uczymy na jednej z pierwszych lekcji angielskiego, typu: ”How are you?” Oczywiście powiemy coś pozytywnego, bo tak się mówi w świecie anglojęzycznym  … I tu mamy wątpliwość. Okazuje się, że odpowiedź budzi wiele kontrowersji i debat anglistów i purystów językowych. Czy powinno być

” I’m good” czy ” I’m well” – przymiotnik, czy  przysłówek. Czy definiujemy aktualny stan ducha ( I’m well) czy na przykład charakter ( I’m good)? Definicji i wyjaśnień jest tyle co blogów w sieci. Ograniczę się więc do krótkiej anegdoty. Otóż, podczas jednego z moich pobytów w USA mieszkałam u szanownej pani profesor literatury  amerykańskiej. Starałam się wykazywać dobrymi manierami i mówić nienaganną angielszczyzną. Dodam, że pani z pewnych rodzinnych powodów nie przepadała za Polakami, a w szczególności Polkami. Ponieważ zewsząd na pytanie ”How are you?”docierało do mnie ”I’m good”, odpowiadałam w ten sam sposób, mimo że głowa podpowiadała, że jednak właściwa forma to ” I’m well”. Pod koniec mojego pobytu pani profesor dość krytycznie podsumowała moje wysiłki. ” You have the savoir faire but you need to polish your English. It’s – I’m well, I’m well, my dear. ” 

Na szczęście możemy uniknąć dylematu używając innych form, na przykład: ” I’m fine” lub ‚‚I’m OK”. Z tym drugim należy jednak uważać, jak mi donosi moja kochana siostra mieszkająca w słonecznej Kalifornii, w stanie wiecznego słońca należałoby mówić

‚‚ I’m great” albo ‚‚ I’m fantastic’‚. ”I’m OK”, sugeruje, że coś jednak nie jest OK. So, How are you today? 

BTW ( by the way) skrót OK – pierwszy raz pojawił się na piśmie w 1839 r. jako skrót formy oll correct, którą złośliwie przypisywano prezydentowi Andrew Jacksonowi. W niektórych kręgach, szczególnie jego przeciwników krążyła informacja, że był półanalfabetą,